Oproep voor gedeprimeerde gedichten!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je gedicht op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij
plaatsen je gedicht, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze
site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang
en precies als de vloed van je tranen.
Vedriet en hoop
Alleen en eenzaam begin ik dit gedicht,
Met een hart wat in duizend stukken ligt.
Een hart wat doorboort is door verraad,
De liefde van mijn leven die me verlaat.
Stilletjes verwerkt mijn hart het verdriet,
En het lijkt alsof niemand het ziet.
Maar zachtjes gaat de zon weer schijnen,
Die met haar stralen voor even de zorgen doet verdwijnen.
Maar plots is daar weer het innige gemis,
Van een liefde die er niet meer is.
Met luid geraas stort dan de weg weer in,
En weer heeft het leven weinig zin.
Mijn hart voert tweestrijd op het scherpst van 't zwaard,
Maar heel erg langzaam wint de vrede die het lot aanvaard.
Langzaam begin ik in te zien,
Dat er toch nog toekomst is misschien.
Liefdevolle handen beuren me weer op,
Maar mijn leven staat nog op zijn kop.
De handen, ze nemen weg van mijn gemis,
En leren me weer wat liefde is.
Mijn leven is langzaam weer in opbouw,
En er zijn weer mensen die ik vertrouw.
Traag begin ik weer te lopen,
En wandel ik de toekomst in, met mijn armen wijd open.
Gerben van de Burgh
